De twee soorten met zebra-tekening op deze pagina, Neolamprologus similis (BUSCHER 1992) en Neolamprologus multifasciatus (BOULENGER, 1906) zijn uitermate geschikte en vooral ook interessante aquariumbewoners. Het zijn geen echte slakkenhuiscichliden in die zin dat ze uit het overgangsgebied van zandige bodem naar de onderste puinzone stammen.Vaak leven ze in grote sociale groepen in de lege slakkenhuizen die daar vaak aangetroffen worden, maar wanneer geen slakkenhuizen voorhanden zijn betrekken ze spleten in de rotsen.Bij beide soorten wordt het ingenomen slakkenkerkhof door alle leden van de uitgebreide familie gezamenlijk verdedigd. De jonge vissen nemen al gauw de taak op zich de nog jongere dieren op te voeden. Dat maakt de dieren enorm productief. Wie echt plezier aan deze dieren wil beleven doet er goed aan een ruim aquarium te nemen en er een bodem van meer dan gemiddelde dikte in te doen. Tevoren de glasbodem van het aquarium met een op het bodemmateriaal gelijkende kleur te beschilderen. Je kunt mischien ook met behulp van siliconenkit een laag op de bodem vastlijmen. De dieren zijn namelijk onvermoeibare gravers en ze zullen niet rusten vooral het bodemmateriaal onder en tussen de slakkenhuizen verwijderd is. Het zicht op de kale glasbodem is allesbehalve fraai te noemen en bovendien lijken de dieren van tijd tot tijd door hun spiegelbeeld gehinderd te worden.Neolamprologus callipterus moet in het licht van deze evolutie als een soort worden gezien waarbij de ontwikkelijk tot slakkenhuisbewoner nog niet 100% is voltooid. Alleen de vrouwtjes van deze soort passen in een slakkenhuis terwijl de mannetjes, die met hun ca 15 cm lengte wel drie keer zo groot kunnen worden. Om zich toch de nodige bescherming te verschaffen, en rivaliteitsgevechten te voorkokmen, verzamelen ze zich in groepen van meerdere tientallen exemplaren. Zo doorkruisen ze het zand- en overgangsgebied en roven alles wat op hun weg komt. Ze schromen niet om zich te vergrijpen aan het kroost van veel grotere predatoren.